کد مطلب:163211 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:170
کلامی از فاطمه ی زهرا
شب چهارم
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك
قالت فاطمة علیهاسلام الله؛ «البشر فی وجه المؤمن یوجب لصاحبه الجنة.البشر فی وجه المعادی یقی صاحبه عذاب النار». [1] .
فاطمه علیها السلام فرمود خوشرویی در برابر مؤمن برای او بهشت را باعث می شود و خوشرویی در برابر دشمن او را از عذاب و رنج آتش نگه می دارد.
خوشرویی و تندخویی، گاهی در اختیار آدمی هستند و گاهی عادت او و یا حاكم بر او هستند.خوشرویی گاهی از علاقه و محبت و گاهی از حلم و ظرفیت و گاهی از تحلم و عادت و گاهی از تصنع و بازگیری ریشه می گیرد.مادام كه از نفاق و دورویی نباشد، خوشرویی یك ارزش است.اگر در برابر مؤمن باشد برای او بهشت را می سازد و اگر در برابر دشمن باشد و حتی از بازی و تصنع و یا عادت و تحلم باشد، او را از انحراف و فساد و تجاوز و ظلم نجات می دهد.تفاوت تصنع و تحلم و نفاق در ریشه ها و هدف هاست.نفاق از منفعت طلبی ریشه می گیرد و تحلم از حسن تربیت و سازندگی.
تندخویی اگر عادت و غضب نباشد، و با دل آرام و مسبوق به محبت و یا سرشار از محبت باشد یك ارزش است وگرنه جهنم را می سازد و رنج را می آفریند.
در هر حال خوشروئی در برابر مؤمن بهشت را می سازد و در برابر دشمن از عذاب و رنج جلوگیری می كند.
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك
قالت فاطمة علیهاسلام الله؛ «البشر فی وجه المؤمن یوجب لصاحبه الجنة.البشر فی وجه المعادی یقی صاحبه عذاب النار». [1] .
فاطمه علیها السلام فرمود خوشرویی در برابر مؤمن برای او بهشت را باعث می شود و خوشرویی در برابر دشمن او را از عذاب و رنج آتش نگه می دارد.
خوشرویی و تندخویی، گاهی در اختیار آدمی هستند و گاهی عادت او و یا حاكم بر او هستند.خوشرویی گاهی از علاقه و محبت و گاهی از حلم و ظرفیت و گاهی از تحلم و عادت و گاهی از تصنع و بازگیری ریشه می گیرد.مادام كه از نفاق و دورویی نباشد، خوشرویی یك ارزش است.اگر در برابر مؤمن باشد برای او بهشت را می سازد و اگر در برابر دشمن باشد و حتی از بازی و تصنع و یا عادت و تحلم باشد، او را از انحراف و فساد و تجاوز و ظلم نجات می دهد.تفاوت تصنع و تحلم و نفاق در ریشه ها و هدف هاست.نفاق از منفعت طلبی ریشه می گیرد و تحلم از حسن تربیت و سازندگی.
تندخویی اگر عادت و غضب نباشد، و با دل آرام و مسبوق به محبت و یا سرشار از محبت باشد یك ارزش است وگرنه جهنم را می سازد و رنج را می آفریند.
در هر حال خوشروئی در برابر مؤمن بهشت را می سازد و در برابر دشمن از عذاب و رنج جلوگیری می كند.
[1] بحارالانوار، ج 75، ص 401، ح 42.